Toen ik haar voor het eerst ontmoette in groepsverband, was wat ze me vroeg: “Karin, jij ziet echt alles hé?”. “Wat bedoel je?” vroeg ik haar. “Nou, dat jij alles ziet.” Ik kon niet zo goed plaatsen wat ze toen eigenlijk (onbewust) bedoelde.
Later gaf ze me tijdens een sessie geïrriteerd aan dat ze het vervelend vond dat ik haar naam regelmatig noemde… Het deed haar denken aan vroeger. Haar naam stond garant voor de stem die haar vertelde iets fout gedaan te hebben.
Na afloop van de sessie blikt ze terug naar het eerste moment waarop ik haar ontmoette. Dat ze niet zo goed kon benoemen wat ik met haar deed, maar dat het vreemd was. Dat het niet helemaal behaaglijk voelde, onwennig… alles viel voor mij op zijn plek…
“I see you”